دنیاى بارون - از عشق تا هک قسمت اول

از عشق تا هک قسمت اول

پیانوی گوشه ی اتاق وقتی روی نیمکت چوبیش کنار من نشستی ، وقتی سرت روی شونمه قشنگترین جای دنیاست.

سلطان قلبمی انگار، گوش کن چقدر عاشقونه باهاتم .

چقدر خیال؟

زندگی خستس وقتی اونقدر دوری از من که شاید رنگ فردام هم با نرسیدن به تو مثله دیروز و امروز ابری و خاکی و دودی و سیاه باشه ،اونقدر دوری از من که به هیچ قاصدکی اعتماد ندارم ، اونقدر دور که فرقی با وجود نداشتن نداری و انگار این منم که ظاهرا دلباخته ی یه موجود فرضی شدم که شاید درون احتمالاتم گاهی باهاش قدم زده باشم و این ذره ذره سوختن و درد کشیدن مثله هر درد بدون درمان چیزی از یه آدم سالم نذاشته ، سخت به تو مبتلا شدم ، سخت.

خب وقتی رنگی نداره زندگی منم انصافا باید یه کوه باشم که هرچی از تو و دنیا به من رسیده رو تحمل کنم ، مهم نیست تو باش منم هستم ، رو دنیا باهم خط میکشیم ،و شاید به قول فرهاد تو فکر یه سقف باشیم حتی مقوایی.

حیف ...من هنوز بعد این همه مدت یاد نگرفتم که با نبودت کنار بیام ، هنوز انگار حرفامو میشنوی ، جالبه با اینکه هیچ وقت گوش ندادی که بشنوی ولی هنوز فک می کنم که میشنوی،یاد نگرفتم که وقتی غرورم شکست دیگه خرابترش نکنم ، نیستی و کلافه ام از هرچی بودن بی منطق ، از هرچی برداشت بد ،وقتی دیگران بدونن تنهایی بهت اعتمادی ندارن ، همه فکر می کنن که هرچی احمقترباشی و دورت شلوغ حتما یه پیامبری که هنوز موقع ظهورش نرسیده ولی من توی تنهایی چیزایی دیدم که بعضیا انقدر سرشون شلوغ بود که وقت فکر کردن بهش رو نداشتن. نه این که عاشق این سبک از زندگی باشم ، رنجی که به خودت میرسه بدترین چیزی هست که بهش پی می بری و تمام وجودت پر از نفرت میشه چون تو فقط یکیو میخواستی که کارای بقیه رو به دل نگیری و حالا مجبوری با تنهایی بشینی تو خیال با کسی که دوستش داشتی حرف بزنی و معلوم نباشه در حال حاظر مخاطب مورد نظرت کجای این دنیا کنار کی باشه و این اصلا برات مهم نباشه بگی بیخیال ...

اما هر آدمی یه توانی داره ، یه روز خسته میشه ، دلش میخواد خودشو از تمام چیزایی که هست بکنه و جدا کنه ، کاری که من کردم، اشتباه نکن از یاد نبردم تو رو ، زندگی رو پاک کردن سخته ، من بجایی رسیدم که هیچ چیز دنیا برام قشنگ نیست من معنیه بیدار شدن رو نمی فهمم من خواب خوابم ، شب و روز اصلا مهم نیست اصلا قشنگ نیست ، و نمیفهمم این خواننده های احمق برای چی از چشمای قشنگ تو می خونن ،من توی بی احساسی پلمپ شدم، یه تیکه یخ که خورشیدم نتونسته آبش کنه ، یه موجود عجیب که از درون به خودش زخم می زنه و یه صورتک خوشحال و بی درد روی صورتش زده ، این دنیای منه وقتی آرزو می کنم شب و روز برعکس برن وقتی ساعتم میخوابه ماه ها از ایستادنش می گذره ، این دنیای من منحصر به منه ، یه دنیای ایده آل برای کسی که با گذشته ی شادش غریبه شده ، این دنیای منه حرف خوردن و ساکت بودن و گاهی پر حرفی از روی بغض و این منم که هیچ چیز برام معنی نداره و مسخره بودن خیلی چیزارو فقط برای خودم تعریف کردم ، من یه آدم سردم و به ظاهر شاد و خوشبخت ، این منم یه قطره اشک نیمه تموم که باقی مونده از خاطره های دور تو .

یه بوسه تلخ به تمام عشقی که عاشقش بودم زدم و حالا هیچ وقت عاشق نمیشم ، عشق که میگم معنیش عشقه نه اون عشق سر خیابون که هر روز اسمش عوض میشه ، نه این احساس های بچگونه که با یه بار دیدن متولد میشه، منظورم عشقی که با رسیدن و نرسیدن تموم بشه ، هر روزی که بگذره این حس عجیب تر بشه ، من باختم به سکوت و حالا فقط سکوت میکنم .

روزی که تو منو به آخر خط رسوندی من ادامه داشتم من هنوز امید داشتم ، اما فاصله از من یه سایه ساخت که غرق نور بود ، که از تو دور بود، که اصلا از من نبود ، فراموشت نکردم ولی از یادم رفتم ، من به کجا رسیدم که هیچ چیزی برای ادامه برام هدف نبود.